Week 5: Als je denkt dat je alles wel gehad hebt

Wat een week. Er is weer zoveel gebeurd en we hebben weer zoveel gezien. Ik dacht dat we alles nu zo’n beetje wel gehad hadden maar al snel bleek van niet..

Maandagochtend begonnen we moe maar met frisse moed aan onze week. Al vrij snel kregen we te horen dat er die dag 2 keizersneden plaats zouden vinden. Met smart hebben we hierop gewacht, gewerkt, gewacht en nog maar weer verder gewerkt. Uiteindelijk begon aan het einde van de dag, rond een uur of 5 de eerste ingreep. Het duurde allemaal zo machtig lang omdat de anesthesist vanuit een ander dorp moest komen. De vrouw die als eerste geholpen moest worden had toen al 1,5 uur in een bloedheet hok van metalen platen liggen wachten terwijl ondertussen de weeën al waren begonnen. Lisa en ik hebben af en toe een nieuwe infuuszak bij haar aangehangen en een beetje op haar gelet. Toen we eindelijk opgekleed en wel in de O.K. stonden konden we onze lach soms echt niet inhouden. De anesthesist bleek een ontzettend grappige vent die erg van dansen hield. Terwijl hij een ruggenprik (AUW!) gaf maakte hij wat sexy dansbewegingen op de Afrikaanse muziek die door de O.K. klonk. Het is maar goed dat Lisa en ik elkaar niet te lang aankeken want we kwamen niet meer bij. Eigenlijk niet normaal natuurlijk maar de situatie was zo gek.
De keizersnede verliep verder voorspoedig. Het geboren kindje werd vernoemd naar Lisa.
De tweede keizersnede was wat spannender. De moeder had veel pijn en moest onder volledige narcose. Ze was in verwachting van tweeling die het in de buik best wel zwaar hadden gehad. Toen de baby’s uit de buik gehaald werden hoorde we de eerste vrij snel huilen. De tweede zag er levenloos uit en ademde niet. De verpleegkundige is dan de gene die het kind nog probeert ‘op te lappen’. Het kind werd om de kop gehouden en er werd flink tegen het ruggetje aangetikt. Het duurde even maar uiteindelijk begon ook het tweede kind te huilen.
20.30 uur liepen we de O.K. weer uit. Dat was onze 13 uur durende werkdag. Met de 2 moeders en 3 baby’s gaat alles goed.

Dinsdag hebben we wat korter gewerkt omdat we aardig moe waren van de dag ervoor. Even wat boodschappen gehaald in Sondu en wat gedronken bij een leuk hotelletje/restaurantje van Nederlandse eigenaren. Helaas hoorde we bij aankomst dat de Nederlandse eigenaren net die ochtend voor 3 maanden weer terug waren gegaan naar NL. Dat was even pech.

Woensdag was een hele gekke dag. Het begon gewoon op de afdeling. Al snel werden we geroepen omdat er weer een keizersnede was. Je kan er nooit genoeg zien toch? Ik denk dat ik aan het einde van de 3 resterende maanden zelf die keizersnede kan doen. Alles verliep goed. We hebben van de arts een anatomie lesje gehad waarin die alle organen die vanuit de snede te zien waren even aan ons liet zien.

Na de keizersnede weer terug op mijn afdeling raakte ik aan de praat met een van mijn mannelijke collega studenten. We kregen het over de gemiddelde leeftijd dat er iemand in verwachting is in NL en in Kenia. De jongen vertelde mij dat er soms wel eens meisjes van 10/11 jaar oud hier zwanger in het ziekenhuis lagen. Ik zei dat ik dat echt bizar vond. Dat ik dat verkrachting vond. De jongen zei ‘ja, maar deze meisjes hebben dat echt wel zelf uitgelokt hoor’. Van beginnen begon er een vuur in mij te branden en ik werd een beetje boos. Hoe kon dat nou zo zijn? Meisjes van 10 horen daar nog helemaal niet mee bezig te zijn en ik geloof er niks van dat zij dat uitlokken.
Het werd mij duidelijk dat voor de jonge meisjes hier in Kenia hun jeugd snel voorbij is. Iets waar ik ff kwaad van werd. Je hoort ongestoord van je jeugd te kunnen genieten als je zo oud bent. Sommige dingen zijn oneerlijk.

Later die woensdag werd een van de dokters mijn van afdeling weg geroepen voor een emergency. Dat was de eerste keer dat ik Keniaan zag rennen. We hoorde dat er een 7 maand oude baby ernstig verbrand binnen was gebracht. De moeder was eten aan het koken en dat zooitje was ontploft. We zijn even gaan kijken bij de baby maar na 1 oogopslag ben ik snel weer weggelopen. Wat een afschuwelijk gezicht. Ik wenste/bad hardop of God deze baby maar snel bij zich zou nemen. 5 minuten later waren mijn gebeden verhoord. Het gehuil van een verscheurde moeder volgde. Het uur daarna was ik zelf ook ff van slag. Ik kon even geen woord uit brengen. Dit was de eerste keer dat de realiteit van de ellende die er soms is echt even binnen kwam. Inmiddels is de gebeurtenis weer weggezonken en ga je ook gewoon weer door met je dagelijkse bezigheden.

Donderdag had ik een drukke dag op de afdeling. Er kwamen heel wat nieuwe patiënten binnen. Zo ook een 18 jarig meisje met tuberculose. Ik hoorde gegil op de gang en ging maar even kijken wat er aan de hand was. Het meisje zat op de rand van haar bed. Ze had bloed overgegeven zag ik. Ze riep naar me: ‘Please help me, make me better please, I am so sick’. Dit herhaalde ze een paar keer. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen. Liep terug naar mijn collega’s maar die vertelde dat we niks voor haar konden doen. Frustrerend als iemand zo hard om je hulp roept.
Het meisje zwakte die middag nog verder af totdat ze bijna niet meer kon ademen en inmiddels volledig out was. Mijn collega’s bedachten zich toen dat het misschien toch wel slim was om wat te doen voor deze patiënt. Mijn collega werd op pad gestuurd voor een zuurstofapparaat. Na 5 minuten was hij nog niet terug en ben ik zelf maar op zoek gegaan naar het apparaat. Er bleken er maar 2 in het hele ziekenhuis te zijn. Ik zag mijn collega op zijn dooie gemakje van afdeling naar afdeling lopen om te zoeken naar het apparaat. Nog gefrustreerder rende ik naar een andere afdeling waar het apparaat ook niet te vinden was. Inmiddels schold ik in het Nederlands op mijn collega die maar niet opschoot en totaal geen actie ondernam. Ik ben terug gerend naar een andere afdeling waar ik een handmatig zuurstof masker had zien liggen en ben het meisje zelf handmatig gaan beademen. Een half uur later kwam mijn collega uiteindelijk aanzetten met het elektrische zuurstof apparaat. Na een uur leek het iets stabieler met het meisje te gaan. Mijn dienst was over en ik ben naar huis gegaan. Ik ben benieuwd of ze er morgen nog is als ik weer op de afdeling ben.

Donderdag heb ik tussen mijn drukke dienst door ook nog weer even een bevallinkje meegepakt. Super leuk weer om te zien. Toen de baby geboren was heb ik het schoongemaakt. We kregen daarna van onze werkbegeleider uitgebreid uitleg over waar we bij een pasgeboren kind op moeten letten. Super leuk om dit te leren en om te kunnen controleren! Lisa en ik waren allebei een beetje in de wolken van pasgeboren baby’s en ineens leek het zelfs mij (ik ben normaal niet zo’n kinderfreak) leuk om met kinderen te gaan werken.

Deze week heb ik me ook verwonderd over het HIV/aids taboe. Ik was er al eerder achter gekomen dat het nogal een ding was maar er wordt hier heel geheimzinnig gedaan over patiënten met HIV. Soms als we bij een patiënt op de kamer staan vraag ik wel eens aan mijn collega wat de diagnose van die patiënt is als ik dat niet weet. Als het dan HIV is wordt dat zo zacht mogelijk in mijn oor gefluisterd. Er wordt zelf door de medici een andere benaming gebruikt voor HIV die de patiënten niet kennen zodat dit allemaal geheel anoniem blijft. Mensen schamen zich denk ik diep voor het hebben van HIV terwijl 1/3 van de patiënten op de afdeling het heeft. Taboe doorbrekend is het in ieder geval niet. Als je verbergt voor iedereen dat je HIV hebt zal dit voor altijd een groot probleem blijven denk ik. Ik was er even verwonderd over omdat ik dacht dat er inmiddels alles aan gedaan werd om deze ziekte tegen te gaan. Maar er is dus nog werk aan de winkel..

Na deze werkweek hebben we van vrijdag op zaterdag een heerlijke nacht gespendeerd in een luxe hotel in Kisumu waar we westers gegeten hebben. Pizza, patat en broodjes hamburger. Heerlijk.
Zaterdagmiddag zijn we met het openbaar vervoer terug gegaan naar het ziekenhuis. Wat een belevenis. 2 kleine meisjes in de grote stad. We kwamen er gelukkig goed uit. Toen we in het busje zaten vonden wij dat we eigenlijk al krap zaten maar helaas we moesten opschuiven. Er kwam nog een persoon naast ons zitten en de 5e persoon op rij ging er nog naast staan, en hing half over ons heen. De 12 persoonsbus zat gevuld met 21 mensen. Gelukkig waren we in een uurtje met de bus van Kisumu in Sondu. Het was te allemaal te doen.

Gisteravond zijn we feest gaan vieren met de verpleegkunde studenten met wie we samen werken in het ziekenhuis.
Wat hebben we gelachen! We gingen met z’n allen om tafels heen zitten. Cola en snoepjes werden er uitgedeeld en toen stond er iemand op. Er werd een kleine speech gehouden en er werd een gebed uitgesproken. Zo begonnen we het feestje met de zegen van God.
Na het gebed moesten we allemaal zelf opstaan voor een kleine speech. Iedereen verwelkomde ons hartelijk en dankte God voor het samenzijn.
Nadat we dat gehad hadden mocht Lisa op geheel rituele wijze een cake aansnijden die wij hadden meegebracht. Muziek, dansjes en uiteindelijk sneed Lisa met 5 andere studenten de cake door.
Daarna barstte het feest helemaal los. Vol vermaak keek ik naar de studenten die zo ritmisch kunnen dansen. Af en toe leverde het hilarische momenten op. Het was een mooie avond.

Vandaag hebben we onze relax dag. Wasje gedaan, een school bezocht en verder vrij weinig. Vanaf morgen weer aan de bak! Ik ben benieuwd wat we deze week weer allemaal gaan meemaken…

Liefs