Week 10&11

Lieve lezers!

Omdat ik vorige week mijn blog heb overgeslagen moet ik er deze week maar weer aan geloven. Ik ben steeds maar aan het bedenken hoe ik mijn verhalen enthousiast kan laten overkomen maar daarvoor moet er hier natuurlijk wel wat gebeuren hier, vandaar dat ik een weekje op me heb laten wachten. Niks aan de hand dus opa & oma! ;)

De afgelopen twee weken heb ik op de OPD (Out Patiënt Department) gestaan. Dit kun je eigenlijk niet echt een afdeling noemen omdat je met name in de open lucht aan het werk bent.
Voor mij twee mooie weken omdat ik flink heb kunnen bij bruinen. Tot verbazing van de Kenianen.. Die vinden het allemaal veel te warm in de zon als het een graadje of 30 is.
Naast dat ik veel uren in de zon heb gespendeerd heb ik ook gewerkt.
Hoeveel werkzaamheden er te doen zijn hangt volledig af van de mensen die naar de OPD komen. Geen patiënten betekend geen werk. Ik betrapte mezelf er sommige momenten op dat ik hoopte op patiënten, hetgeen wat natuurlijk eigenlijk niet erg positief is want dat betekend dat er zieke mensen zijn. Maar je ontkomt er bijna niet aan als je 2 uur op je reet zit. (vooralsnog, er genoten van de zon hoor)
Waarom er vaak weinig patiënten zijn heeft niks te maken met dat er hier weinig zieke mensen zijn. Maar veelal met het geld wat mensen niet hebben om hun ziekenhuis rekening te kunnen betalen. Daarom stellen mensen een ziekenhuis bezoek vaak zo lang mogelijk uit. Wanneer er dan patiënten zijn, zijn deze vaak dus al erg ziek of ze liggen open waardoor ze weinig andere keuze hebben dan naar het ziekenhuis gaan.

Om even een duidelijk beeld te scheppen van de OPD; de OPD is een afdeling waar alle patiënten in eerste instantie naar toe komen. Hier scheppen we een eerste beeld van de klachten en doen we de controles. Afhankelijk van de klachten sturen we de patiënt weer naar huis of wordt deze opgenomen. Mijn rol in dit verhaal heeft met name te maken met het doen van de controles. Ik controleer temperatuur, bloeddruk, lengte en gewicht. Als de controles zijn gedaan en mede daaruit blijkt dat de patiënt moet worden opgenomen begint het feest pas eigenlijk echt voor mij. Ik kan dan aan de slag met de spuiten en de infusen.
Veelal wordt er medicatie voorgeschreven die we dan ter plekke, voordat de patiënten naar de afdeling gaan, nog geven. Ik heb hier veel ervaring op kunnen doen met prikken en het zetten van infusen. Erg leuk. En een mooie uitdaging wat zo goed zijn die aderen van donkere mensen niet altijd te zien.
Ook moeten er vaak bloed controles gedaan worden waarvoor ik dan bloed mag afnemen. Omdat dit in Kenia er allemaal net even wat anders aan toe gaat betwijfel ik me of ik straks nog wel weet hoe ik dit volgens de Nederlandse protocollen moet doen (voor de insiders; bloed afnemen doen we gewoon door een naald in de vene te steken en dan het bloed met een spuit op te trekken. Als je mis prikt, trek je geen bloed op maar een hele hoop lucht die je dan weer lekker terug in het lichaam spuit. No problem, hakuna matata)

Wat me het meest deed op de OPD waren toch wel de kleine kinderen die binnen werden gebracht.. Met name omdat ik het gevoel had dat ik deze kinderen soms nog meer moest pijnigen dan de pijn die ze al hadden. Een meisje met een flinke open wond moest gehecht worden. Als assistent moest ik het been van het meisje goed vast houden zodat het gehecht kon worden. Het kind was in tranen en ik was mede de gene die dit haar aan deed. Dat voelt gek..
Soms werd me gevraagd of ik zelf infusen of spuiten wilde zetten bij deze kinderen. Maar eigenlijk scheet ik een beetje in m’n broek.. Het ging zo tegen mijn gevoel in om kinderen te pijnigen. Ook al zou dit ze uiteindelijk natuurlijk wel helpen. Dat heb ik dus ook maar goed in mijn achterhoofd gehouden terwijl ik kinderen soms in alle macht moest vasthouden om ze te spuiten o.i.d.

De OPD is ook een afdeling waar je ook altijd verrast kan worden. Dit merkte ik vooral afgelopen donderdag. Donderdag was het labour day, wat we in Nederland niet vieren, maar wat hier wel gevierd wordt. Waar ik me over verbaast heb is dat als er zo’n dag is, er ook ineens veel minder patiënten naar het ziekenhuis komen. Het hele ziekenhuis was werkelijk uitgestorven. Er was dus weinig/niets te doen. Terwijl ik m’n dag dus rustig op het muurtje bij de OPD (wederom in de zon) aan het spenderen was, en zelfs bijna in slaap viel, kwam de ambulance ineens met gillende sirenes binnen. Zal je net zien op zo’n dag natuurlijk.. Als een gek pakte ik handschoenen, en rende met mijn collega naar de brancard om de patiënt in de ambulance te kunnen opvangen. Tot overmaat van ramp ging ik daardoor zelf plat om mijn bek. M'n benen wouden sneller dan dat mijn strakke uniform jurkje aankon.. Nadat ik snel weer op was gestaan en een ‘nee, nee, niks aan de hand hoor’ ben ik weer verder gaan helpen. Het spoedgeval was een zwangere vrouw die snel de O.K. is ingereden om daar te bevallen d.m.v. keizersnede. Het kind heeft het helaas niet gehaald vertelde mijn collega (en studiegenoot) Lisa van de kraamafdeling.

Ik was nog niet eens weer gaan zitten op de volgende emergency kwam binnen. Wederom kon ik gaan rennen -dit keer iets voorzichtiger- want er was geen enkele dokter in de buurt van de OPD. Gelukkig snel gevonden. Een vrouw die van de pikipiki (brommer) was afgevallen. Arm mens had een enorme bult op haar hoofd. Gelukkig viel het verder voor haar wel mee.
Na deze gebeurtenissen was ik in ieder geval weer helemaal wakker. Het onberekende kan altijd gebeuren als je op zo’n afdeling werkt. Mooi is dat.

Ik zit jullie nu trouwens lekker te maken over de vele uren die ik in zon spendeer maar deze zon heeft voor vele ook een keerzijde. Ik schrijf er wel vaker over maar er is hier nog steeds bar droog. April is de maand van het regenseizoen maar we hebben er nog niet veel van gemerkt. Af en toe een klein buitje van 5 minuten maar dan heb je het wel gehad. Deze week waren ook alle putten op het terrein leeg en zagen we hoe onze collega’s een kilometer verderop in het dorp hun water moesten gaan putten. Echt heel gek om in de wereld te leven die je normaal alleen maar kent vanuit het nieuws. Lisa en ik redden ons voor het grootste gedeelte met grote flessen water die wij kopen maar het blijft wel een groot probleem. Van de week kwam er een grote truck gevuld met water om de putten hier op het compound weer te vullen. Water uit de kraan doet het vaak maar even maar gelukkig zijn er nu weer een aantal putten waaruit water gehaald kan worden.

Afgelopen weekend hebben we een heerlijk weekend gehad in Kisumu. Hier hebben we vrijdag aan het zwembad gelegen en zijn we zaterdag het Victoria Lake op gegaan op daar nijlpaarden te spotten.. Het was midden op de dag dus de nijlpaarden hadden er niet heel veel zin in maar gelukkig hebben we er wel een paar kunnen zien. Wat heerlijk om met een bootje op het water te zitten. Echt even een vakantiegevoel.
Terug van Kisumu naar het ziekenhuis begon ineens alweer het besef dat het allemaal niet heel lang meer gaat duren voordat we weer in Nederland zijn. Over 6 weken ben ik alweer thuis! Ik kreeg bij dat idee al een heimwee gevoel naar Afrika. Ik zit hier eigenlijk heel goed op mijn plek en geniet vooral de laatste weken erg van de rust hier. Van de week ging ik na werktijd lekker tegen het muurtje van ons huis in zitten in de heerlijke namiddag zon. Ik viel zo in slaap! Ff lekker helemaal niks. Genieten!

Aankomende week sta ik nog een week op de OPD om die week daarna aan de slag te gaan op het Rehab Centre met de Flying Docters die komen voor plastische chirurgie operaties.
We werken dus nog 2 weken en dan gaan we er even tussenuit om een trip door Kenia en Tanzania te maken voor 2 weken. Hier kijken we beide erg naar uit!

Vanavond sloten we de avond, traditiegetrouw als we zijn, af met 2 minuten stilte.
Tot volgende week.
Liefs uit Kenia