Week 7: De kraamafdeling, meer dood dan leven.
Blijf op de hoogte en volg Jolanda
05 April 2014 | Kenia, Sondu
Deze week ben ik begonnen op de kraamafdeling. Een afdeling die ik erg gezellig vind, waar een fijne sfeer hangt maar waar ook ontzettend veel is gebeurd. Mijn verbazing begon al bij aankomst toen me verteld wat dat er op dat moment 2 meisjes van 14 en 1 van 15 op de afdeling lagen.
Na de overdracht gingen we aan het werk. Ik was nog geen half uur bezig of ik viel al met mijn neus in de boter. Een 18 jarig zwanger meisje was met een vergiftiging op onze afdeling opgenomen. Ze was bij zo’n idiote medicijnman geweest die haar van die natuurlijke medicijn brouwseltjes had gegeven. Daar was ze behoorlijk ziek van geworden. Ik zag hoe ze het groene gif uit haar lichaam kotste (sorry). Ze had het behoorlijk zwaar. Niet lang daarna lag het meisje echt te vechten voor haar leven en dat van haar baby. Met een saturatie (percentage van zuurstof in het bloed) van 47%, die een poos aanhield, dacht ik niet dat zij het nog ging halen. Wederom ben ik weer over het terrein gerend om ergens een zuurstof masker vandaan te halen. Terug gekomen gaf ik het zuurstof masker gauw aan de dokter. Terwijl ik aanschouwde hoe het hele medische team wat het ziekenhuis heeft, om haar heen stond om haar leven probeerde te redden, zag ik haar beetje bij beetje weer bijkomen. Zonder wonder dokter Ouma (een grote gespierde man) was ze die ochtend denk ik overleden.
Ik was nog maar net alle spulletjes van het vooral aan het opruimen en beetje aan het bijkomen toen het volgende emergency geval binnen kwam.
Een vrouw die aan het bevallen was. Even was ik in verwarring omdat ze samen met een baby binnen gebracht werd. Het bleek dat ze in verwachting was van een tweeling en dat ze van het tweede kind nog moest bevallen.
Eerst moest het vlies wat uit haar vagina stak doorgeprikt worden. Klets, daar ging het vruchtwater.
Daarna moest de moeder proberen het tweede kind eruit te gaan persen. Het kind lag alleen helemaal verkeerd in de buik. Wat ik zag 20 minuten lang was enkel het handje van de baby wat uit de vagina stak (sorry). Het zag er gek uit en het baarde me zorgen. Toen de moeder uiteindelijk bevallen was van haar tweede baby werd al gauw duidelijk dat er in dat kind geen leven te krijgen was. Het kind werd dood geboren. Ik en de andere studenten waren er toch wel even stil van. Maar de werkbegeleider wist dat gauw te doorbreken: ‘Ze heeft in ieder geval nog 1 levend kind’ ‘En wie hier om huilt, huilt dat rest van zijn leven om doodgeboren baby’s dus alsjeblieft, ga niet huilen’.
Zo, dat was gezegd.. De overleden baby werd nog even in mijn hand gedrukt, het moest nog gewogen worden. Hulpeloos gaf ik het maar snel aan iemand anders. Wat moet ik nou met een baby lijkje in mijn handen?
De rest van de dag heb ik zo ongeveer aan het bed gezeten van Beatrice, het zwangere meisje van 18 die het die morgen nog maar net had overleeft. Elk half uur deden we haar controles maar ze bleef enorme koorts houden. Ik koelde haar hoofd met natte doekjes, zodat ik in ieder geval nog wat kon doen.
Hoe slecht ze ook lag, ze bleef maar zwaaien en iedereen begroeten die aan haar bed kwam. Dat kwam waarschijnlijk omdat ze aan het ijlen was van de hoge koorts.
Met nauwelijks nog een stem over en met grote moeite zei ze: ‘God bless you’. Dat was denk ik een van de laatste dingen die ze tegen mij gezegd heeft. Dinsdagochtend toen ik op de afdeling aankwam was ze overleden. Ook de baby in haar buik heeft het niet gered. Dit kwam hard aan. Samen met de andere studenten van de afdeling ben ik naar het mortuarium gegaan (de plek waarvan ik had gezworen er nooit meer te komen) om afscheid te nemen van haar lichaam. Na een laatste gebed ‘May God let her soul rest in peace’ zijn we weer naar buiten gegaan. Allemaal waren we wel even van slag. We hoorden van de verpleegkundige die de overdracht deed dat ze vaarwel zwaaiend het leven uit is gegaan. De lieve meid is er niet meer..
Terug naar de orde van de dag want er moesten nog meer levens proberen gered te worden. Een prematuur baby van 32 weken lag al de hele nacht slecht en moest voor de zoveelste keer gereanimeerd worden. Elke keer redde de baby zich uiteindelijk en begon het weer zelf te ademen. Maar het bleef de hele ochtend slecht. Ik heb veel bij de couveuse gestaan om het kind te observeren. Af en toe stopte het met ademen maar herstelde zich de baby na 1 minuut vaak ook weer. Er werd mij uitgelegd dat de systemen van het kind nog zo onderontwikkeld waren dat het af en toe gewoon ‘vergat’ te ademen. De kans dat deze baby het zou halen was 50/50.
De moeder, een meisje van 14, stond er de hele tijd hulpeloos bij te kijken.
Dinsdagmiddag had ik vrij en ben ik om half 5 in de middag weer gaan werken voor 2 uurtjes. Bij aankomst natuurlijk gelijk weer naar bij de baby gaan kijken. Die leefde nog wonder boven wonder. Ik ben op een stoeltje gaan zitten naast de couveuse en heb af en toe tegen het ruggetje geklopt als het weer stopte met ademen. Toen ik de baby op een gegeven moment echt niet meer ‘aan de praat’ kreeg heb ik de zuster geroepen. Die is het weer gaan reanimeren. Een half uur daarna overleed de 5 dagen oude baby. Ik zat in de zusterpost toen de verpleegkundige met die mededeling kwam. Ik vroeg of we het niet aan de moeder moesten gaan vertellen. Maar hier leek de verpleegkundige, die zelfs ook zwanger is, een beetje angstig voor te zijn. ‘Dan moet ze heel hard huilen’ kreeg ik als antwoord. Vervolgens zag ik de moeder zelf richting de kamer lopen waar de couveuse met de overleden baby stond. Ik zei: ‘Huh, maar nu laat je het haar gewoon zelf ontdekken?’. ‘Ja, dat is beter’ zei de verpleegkundige. Ik was weer zwaar verbaasd en had medelijden met het meisje van 14 die zonder ouders of andere familie leden het allemaal maar moest zien te redden. Ze is zelf nog maar een kind! Ze is de volgende dag pas haar ouders gaan bellen om te vertellen wat er gebeurd was.
Dat waren 2 dagen met meer overleden dan geboren mensen. Voor een kraamafdeling niet erg positief.
De bezoeken aan het mortuarium zijn nou ook niet de leukste..
Het afscheid van het meisje was fijn maar wederom was het ook weer griezelig daar. Er lag op het ‘aanrecht’ een lijk waarvan het leek dat die was omgekomen in het verkeer. Zijn halve been hing naast het aanrecht en het bloed zat nog over z’n gezicht heen en liep uit z’n mond. Tijdens het korte afscheid ben ik maar met m’n rug naar dit lijk toe gaan staan om er niet te lang naar te hoeven kijken. De familie van het meisje kwam gelijk na ons om afscheid te nemen van haar lichaam. Dat er dan nog zo’n verminkt lichaam onbedekt in dezelfde ruimte ligt maakt blijkbaar niks uit..
Woensdag zijn Lisa en ik naar Sondu gegaan om bij de opening te zijn van een nieuw klein ziekenhuisje die onderdeel uitmaakt van het ziekenhuis waar wij stage lopen. Toen we in de grote bus richting het dorp reden samen met een deel van onze collega’s dachten wij dat dit ons laatste ritje ooit zou zijn. Toen we er bijna waren moesten we nog 1 heuveltje af. De bus schudde heen en weer. Lisa en ik gilde. Wat vervolgens schater gelach opleverde van al onze collega’s die ook in de bus zaten. Blijkbaar waren wij de enige die bang waren.
Bij het ziekenhuisje aangekomen werd het hek nog even opgepoetst met een oude spijkerbroek en werd er de laatste hand gelegd aan het verven van het gebouw.
De aartsbisschop kwam om het gebouw te openen en te zegen. Zingen, dansen en geschreeuw. We deden voor de gekkigheid maar gewoon mee. Gelukkig begrepen onze collega’s ook wel dat Lisa en ik af en toe in een scheur lagen om die rare rituelen.
Na de opening liep het terrein vol met mensen. Die dag werd iedereen namelijk gratis behandeld. Dan weten de mensen het ziekenhuis wel op tijd te vinden..
Donderdag was het een rustige dag op de kraamafdeling. We hebben staan zwijmelen bij een hele lieve baby die opgenomen was met ademhalingsklachten. Verder lagen er 2 moeders op springen en kreeg ik van mijn begeleider en lesje ‘vaginal examination’. Ik kreeg plaatsvervangende schaamte en van binnen rolde de tranen eigenlijk over m’n wangen van de lach.
De hele donderdag waren we zeer verheugd omdat die dag 2 van onze Duitse vrienden nog 1 weekend hier weer zouden ze zijn.
Erg leuk om ze hier nog een weekend te hebben. We werden ’s avonds uitgenodigd bij Father Francis, de pastor van het dorp, om daar te eten.
Nadat we heerlijk gegeten hadden werd het alcohol ruimschoots op tafel gezet. Alcohol gaat hier ook weer gepaard met rare rituelen kwamen we achter. We kregen allemaal een shot glas met whisky van Johnny Walker in ons hand gedrukt. We moesten opstaan toen Father Francis de volgende woorden uitsprak: ‘Okay, so now lets Walk togheter’. Met de hele groep liepen we een rondje om de tafel heen en daarna moesten we de whisky achterover gooien. Lisa en ik hebben de rest van de avond zitten giechelen op de bank ;)
Vrijdag stonden we vroeg op, ontbeten we met onze Duitse buren en daarna zijn we naar Sondu gegaan. We hadden bij de plaatselijke naaister jurkjes laten maken die we op gingen halen. Leuk om in de Keniaanse klederdracht rond te kunnen lopen..
Vandaag hadden we nog een relaxtdag. Mijn blog maar een dagje eerder erop omdat we morgen naar Kisumu gaan. We slapen van zondag op maandag een nachtje in een relaxt hotel met lekker eten om maandag mijn verjaardag daar aan het zwembad in stilte voorbij te laten gaan. Lisa en ik zullen op een later moment samen onze verjaardagen hier vieren voor onze collega’s.
Deze week werd ik al blij verrast met een verjaardags pakketje van mijn vriendinnen. Erg lief en zo leuk om te krijgen! Bedankt meiden :).
Tot volgende week!
Liefs.
Na de overdracht gingen we aan het werk. Ik was nog geen half uur bezig of ik viel al met mijn neus in de boter. Een 18 jarig zwanger meisje was met een vergiftiging op onze afdeling opgenomen. Ze was bij zo’n idiote medicijnman geweest die haar van die natuurlijke medicijn brouwseltjes had gegeven. Daar was ze behoorlijk ziek van geworden. Ik zag hoe ze het groene gif uit haar lichaam kotste (sorry). Ze had het behoorlijk zwaar. Niet lang daarna lag het meisje echt te vechten voor haar leven en dat van haar baby. Met een saturatie (percentage van zuurstof in het bloed) van 47%, die een poos aanhield, dacht ik niet dat zij het nog ging halen. Wederom ben ik weer over het terrein gerend om ergens een zuurstof masker vandaan te halen. Terug gekomen gaf ik het zuurstof masker gauw aan de dokter. Terwijl ik aanschouwde hoe het hele medische team wat het ziekenhuis heeft, om haar heen stond om haar leven probeerde te redden, zag ik haar beetje bij beetje weer bijkomen. Zonder wonder dokter Ouma (een grote gespierde man) was ze die ochtend denk ik overleden.
Ik was nog maar net alle spulletjes van het vooral aan het opruimen en beetje aan het bijkomen toen het volgende emergency geval binnen kwam.
Een vrouw die aan het bevallen was. Even was ik in verwarring omdat ze samen met een baby binnen gebracht werd. Het bleek dat ze in verwachting was van een tweeling en dat ze van het tweede kind nog moest bevallen.
Eerst moest het vlies wat uit haar vagina stak doorgeprikt worden. Klets, daar ging het vruchtwater.
Daarna moest de moeder proberen het tweede kind eruit te gaan persen. Het kind lag alleen helemaal verkeerd in de buik. Wat ik zag 20 minuten lang was enkel het handje van de baby wat uit de vagina stak (sorry). Het zag er gek uit en het baarde me zorgen. Toen de moeder uiteindelijk bevallen was van haar tweede baby werd al gauw duidelijk dat er in dat kind geen leven te krijgen was. Het kind werd dood geboren. Ik en de andere studenten waren er toch wel even stil van. Maar de werkbegeleider wist dat gauw te doorbreken: ‘Ze heeft in ieder geval nog 1 levend kind’ ‘En wie hier om huilt, huilt dat rest van zijn leven om doodgeboren baby’s dus alsjeblieft, ga niet huilen’.
Zo, dat was gezegd.. De overleden baby werd nog even in mijn hand gedrukt, het moest nog gewogen worden. Hulpeloos gaf ik het maar snel aan iemand anders. Wat moet ik nou met een baby lijkje in mijn handen?
De rest van de dag heb ik zo ongeveer aan het bed gezeten van Beatrice, het zwangere meisje van 18 die het die morgen nog maar net had overleeft. Elk half uur deden we haar controles maar ze bleef enorme koorts houden. Ik koelde haar hoofd met natte doekjes, zodat ik in ieder geval nog wat kon doen.
Hoe slecht ze ook lag, ze bleef maar zwaaien en iedereen begroeten die aan haar bed kwam. Dat kwam waarschijnlijk omdat ze aan het ijlen was van de hoge koorts.
Met nauwelijks nog een stem over en met grote moeite zei ze: ‘God bless you’. Dat was denk ik een van de laatste dingen die ze tegen mij gezegd heeft. Dinsdagochtend toen ik op de afdeling aankwam was ze overleden. Ook de baby in haar buik heeft het niet gered. Dit kwam hard aan. Samen met de andere studenten van de afdeling ben ik naar het mortuarium gegaan (de plek waarvan ik had gezworen er nooit meer te komen) om afscheid te nemen van haar lichaam. Na een laatste gebed ‘May God let her soul rest in peace’ zijn we weer naar buiten gegaan. Allemaal waren we wel even van slag. We hoorden van de verpleegkundige die de overdracht deed dat ze vaarwel zwaaiend het leven uit is gegaan. De lieve meid is er niet meer..
Terug naar de orde van de dag want er moesten nog meer levens proberen gered te worden. Een prematuur baby van 32 weken lag al de hele nacht slecht en moest voor de zoveelste keer gereanimeerd worden. Elke keer redde de baby zich uiteindelijk en begon het weer zelf te ademen. Maar het bleef de hele ochtend slecht. Ik heb veel bij de couveuse gestaan om het kind te observeren. Af en toe stopte het met ademen maar herstelde zich de baby na 1 minuut vaak ook weer. Er werd mij uitgelegd dat de systemen van het kind nog zo onderontwikkeld waren dat het af en toe gewoon ‘vergat’ te ademen. De kans dat deze baby het zou halen was 50/50.
De moeder, een meisje van 14, stond er de hele tijd hulpeloos bij te kijken.
Dinsdagmiddag had ik vrij en ben ik om half 5 in de middag weer gaan werken voor 2 uurtjes. Bij aankomst natuurlijk gelijk weer naar bij de baby gaan kijken. Die leefde nog wonder boven wonder. Ik ben op een stoeltje gaan zitten naast de couveuse en heb af en toe tegen het ruggetje geklopt als het weer stopte met ademen. Toen ik de baby op een gegeven moment echt niet meer ‘aan de praat’ kreeg heb ik de zuster geroepen. Die is het weer gaan reanimeren. Een half uur daarna overleed de 5 dagen oude baby. Ik zat in de zusterpost toen de verpleegkundige met die mededeling kwam. Ik vroeg of we het niet aan de moeder moesten gaan vertellen. Maar hier leek de verpleegkundige, die zelfs ook zwanger is, een beetje angstig voor te zijn. ‘Dan moet ze heel hard huilen’ kreeg ik als antwoord. Vervolgens zag ik de moeder zelf richting de kamer lopen waar de couveuse met de overleden baby stond. Ik zei: ‘Huh, maar nu laat je het haar gewoon zelf ontdekken?’. ‘Ja, dat is beter’ zei de verpleegkundige. Ik was weer zwaar verbaasd en had medelijden met het meisje van 14 die zonder ouders of andere familie leden het allemaal maar moest zien te redden. Ze is zelf nog maar een kind! Ze is de volgende dag pas haar ouders gaan bellen om te vertellen wat er gebeurd was.
Dat waren 2 dagen met meer overleden dan geboren mensen. Voor een kraamafdeling niet erg positief.
De bezoeken aan het mortuarium zijn nou ook niet de leukste..
Het afscheid van het meisje was fijn maar wederom was het ook weer griezelig daar. Er lag op het ‘aanrecht’ een lijk waarvan het leek dat die was omgekomen in het verkeer. Zijn halve been hing naast het aanrecht en het bloed zat nog over z’n gezicht heen en liep uit z’n mond. Tijdens het korte afscheid ben ik maar met m’n rug naar dit lijk toe gaan staan om er niet te lang naar te hoeven kijken. De familie van het meisje kwam gelijk na ons om afscheid te nemen van haar lichaam. Dat er dan nog zo’n verminkt lichaam onbedekt in dezelfde ruimte ligt maakt blijkbaar niks uit..
Woensdag zijn Lisa en ik naar Sondu gegaan om bij de opening te zijn van een nieuw klein ziekenhuisje die onderdeel uitmaakt van het ziekenhuis waar wij stage lopen. Toen we in de grote bus richting het dorp reden samen met een deel van onze collega’s dachten wij dat dit ons laatste ritje ooit zou zijn. Toen we er bijna waren moesten we nog 1 heuveltje af. De bus schudde heen en weer. Lisa en ik gilde. Wat vervolgens schater gelach opleverde van al onze collega’s die ook in de bus zaten. Blijkbaar waren wij de enige die bang waren.
Bij het ziekenhuisje aangekomen werd het hek nog even opgepoetst met een oude spijkerbroek en werd er de laatste hand gelegd aan het verven van het gebouw.
De aartsbisschop kwam om het gebouw te openen en te zegen. Zingen, dansen en geschreeuw. We deden voor de gekkigheid maar gewoon mee. Gelukkig begrepen onze collega’s ook wel dat Lisa en ik af en toe in een scheur lagen om die rare rituelen.
Na de opening liep het terrein vol met mensen. Die dag werd iedereen namelijk gratis behandeld. Dan weten de mensen het ziekenhuis wel op tijd te vinden..
Donderdag was het een rustige dag op de kraamafdeling. We hebben staan zwijmelen bij een hele lieve baby die opgenomen was met ademhalingsklachten. Verder lagen er 2 moeders op springen en kreeg ik van mijn begeleider en lesje ‘vaginal examination’. Ik kreeg plaatsvervangende schaamte en van binnen rolde de tranen eigenlijk over m’n wangen van de lach.
De hele donderdag waren we zeer verheugd omdat die dag 2 van onze Duitse vrienden nog 1 weekend hier weer zouden ze zijn.
Erg leuk om ze hier nog een weekend te hebben. We werden ’s avonds uitgenodigd bij Father Francis, de pastor van het dorp, om daar te eten.
Nadat we heerlijk gegeten hadden werd het alcohol ruimschoots op tafel gezet. Alcohol gaat hier ook weer gepaard met rare rituelen kwamen we achter. We kregen allemaal een shot glas met whisky van Johnny Walker in ons hand gedrukt. We moesten opstaan toen Father Francis de volgende woorden uitsprak: ‘Okay, so now lets Walk togheter’. Met de hele groep liepen we een rondje om de tafel heen en daarna moesten we de whisky achterover gooien. Lisa en ik hebben de rest van de avond zitten giechelen op de bank ;)
Vrijdag stonden we vroeg op, ontbeten we met onze Duitse buren en daarna zijn we naar Sondu gegaan. We hadden bij de plaatselijke naaister jurkjes laten maken die we op gingen halen. Leuk om in de Keniaanse klederdracht rond te kunnen lopen..
Vandaag hadden we nog een relaxtdag. Mijn blog maar een dagje eerder erop omdat we morgen naar Kisumu gaan. We slapen van zondag op maandag een nachtje in een relaxt hotel met lekker eten om maandag mijn verjaardag daar aan het zwembad in stilte voorbij te laten gaan. Lisa en ik zullen op een later moment samen onze verjaardagen hier vieren voor onze collega’s.
Deze week werd ik al blij verrast met een verjaardags pakketje van mijn vriendinnen. Erg lief en zo leuk om te krijgen! Bedankt meiden :).
Tot volgende week!
Liefs.
-
06 April 2014 - 10:57
Anouk:
Bluhhh lekker verhaal jo! Bizarre situaties. Heel veel succes weer en geniet van je verjaardag! -
06 April 2014 - 14:50
Janneke:
Lieve Jo, wat heftig weer!! Een werkdag van mij stelt niets meer voor. Je hebt een dankbare job Jo! Heel veel succes weer komende week en geniet van je verjaardag!!! Bij terugkomst eten we er nog een frikadelletje op! xxx -
06 April 2014 - 14:56
A.I.havinga:
Wat een week Jolanda !je zult de beelden van gestorven baby's en moeders nog wel eens voor je krijgen.gelukig de afwisseling en nu morgen je verjaardag. Hartelijk gefeliciteerd en ik hoop,dat je een fijn jaar tegemoet mag gaan.Gods zegen toegewenst bij alles wat op je weg komt en ik hoop veel mooi dingen.daag tante Anna -
06 April 2014 - 15:16
Martina:
Wat maak je veel mee! Leven en dood zo dicht bij elkaar. Ik voel me gezegend in Nederland te wonen. Heel veel kracht en wijsheid daar toegebeden. Met momenten van ontspanning om het vol te houden! Xx -
06 April 2014 - 21:29
Delien:
ha Jolanda, wat een heftige verhalen zeg, je moet er wel ongelooflijk doorheen!Heel veel sterkte.
Gefeliciteerd met je verjaardag alvast en God bless! -
06 April 2014 - 23:32
Gerdy Dijksterhuis:
Hallo Jolanda, heftige verhalen weer. Blij en God dankbaar dat wij hier in Nederland mogen leven met een goede gezondheidszorg. Alvast een hele fijne verjaardag, van harte gefeliciteerd!
-
07 April 2014 - 08:50
Lydia Van Barneveld:
Lieve Jolanda gefeliciteerd met je verjaardag en vanuit het verre Zeewolde een dikke knuffel van de Barnies -
07 April 2014 - 09:49
Anja De Bruin:
Hoi Jolanda, Heftige verhalen en heel veel dingen die in nederland net even iets anders gaan. Van harte gefeliciteerd met je verjaardag en geniet er van.
-
07 April 2014 - 10:08
Opa En Oma:
Lieve Jolanda,
Verslag 7 nog niet gelezen. Ga ik direct doen. Van harte gefeliciteerd met je 22e verjaardag. Wees voorzichtig. We zien uit naar jouw behouden thuiskomst. Opa en oma -
07 April 2014 - 10:14
Annieta:
Hè Jolanda....van harte gefefliciteerd met je verjaardag en ik heb geen idee of ze daar ook doen aan verjaardag vieren maar ik wens je een leuke gezellige dag met een taartje, slingers en kadootjes!
-
07 April 2014 - 10:27
Rolinka Van Harten :
Hoi Jolanda, Wat fijn om zo een beetje te kunnen mee leven met je reis. Zo ver weg en toch dicht bij. Fijne verjaardag. groeten, Rolinka
-
07 April 2014 - 11:06
Marleen:
Wat een verhalen!! Heftig hoor.
Hieperdepiephoera voor jou!!
Groetjes marleen
-
08 April 2014 - 22:46
Marjo:
Hè Jolanda, van harte gefeliciteerd nog!!!!
Wat maak je een heftige dingen mee...... Veel zegen gewenst.....
Groetjes Klaas, Marjo en kids
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
