Week 9: Paniek op de kraam

Week 9 alweer, we waren deze week op de helft. Volgens mij zeg ik dat wel vaker maar de tijd vliegt echt. Des te meer reden om van elke dag zoveel mogelijk te genieten.

Maandag gingen we op dezelfde voet door als die vrijdag ervoor. Bevalling na bevalling. Het was een compleet gekkenhuis op de afdeling. De ene moeder na de andere werd dus binnen gebracht. Een stuk of 6 die allemaal op springen lagen. Een beetje veel voor 1 verpleegkundige en mijzelf. We kregen gelukkig snel versterking van andere collega’s maar het bleef wel gekkenhuis.
Het probleem wat ontstond was dat mijn collega’s niet meer in staat waren om Engels te praten maar in plaats daarvan in het Swahili naar elkaar begonnen te schreeuwen. Zelf rende ik maar een beetje heen en weer van de ene naar de andere moeder om te kijken wat ik kon doen.
Halverwege de ochtend ben ik samen met Lisa de O.K. in gegaan om 1 van de bevallingen voort te zetten via een keizersnede. Hetzelfde probleem als de rest van de ochtend ontstond weer. Communicatie. De verpleegkundige die mee was, was in de veronderstelling dat ik de baby ging halen en ik dacht dat andersom. Toen de baby uit de buik werd gehaald stond er dus niemand klaar om de baby op te vangen.
Er ontstond nog meer paniek omdat de dokter zo hard aan de baby had getrokken dat de navelstreng brak en hij ondertussen weer stond te schreeuwen wanneer iemand die baby nou ging aanpakken. Er kwamen allemaal commando’s in het Swahili Lisa’s kant op terwijl zij op haar beurt weer in het Nederlands naar mij riep: ‘ja, vertel me dan ook in het Engels wat ik moet doen?!’ Het was een lekker zooitje.. Uiteindelijk is alles goed gekomen. Kenianen en communicatie lijkt alleen soms niet echt een goede combinatie.

Na deze keizersnede gingen we even met pauze. Terug gekomen dan deze pauze was de volgende baby alweer geboren via keizersnede. Een 3e moeder lag ondertussen op springen maar omdat de verpleegkundige nog niet terug wat uit de O.K. was er niemand om haar te begeleiden. Ik hield haar in de gaten en ondertussen hield ik m’n hart vast want ik was als de dood dat ik daar straks in m’n uppie stond als die baby ter wereld zou komen. Iets als noodbellen of wat dan ook bestaat hier niet dus ik bleef maar gewoon kijken en hopen dat de verpleegkundige er snel aan kwam.. Wat gelukkig het geval was. Nog geen 15 minuten nadat de verpleegkundige er was kwam de baby ter wereld. Fieeuw, gelukkig was ik niet alleen.

Dinsdag ben ik een dagje thuis gebleven. Ik had me die zaterdag ervoor gebrand aan de uitlaat van de pikipiki (brommer). Omdat de wond er slechter uit begon te zien heb ik de dokter er even naar laten kijken. Altijd handig als je zelf op ziekenhuis terrein woont. De dokter heeft me een kuurtje voorgeschreven, een tetanus prik en een goede zalf gegeven en nu is het rustig aan weer aan het genezen. Mijn been zal in ieder geval de rest van mijn leven gebrandmerkt zijn door Afrika. Mooie herinnering toch?

De rest van de week heb ik rustig gewerkt. Vrijdag mijn laatste dag op de kraamafdeling gewerkt en ’s avonds samen met collega’s gegeten ‘ter ere’ van goede vrijdag. Zo gaan deze feestdagen toch niet helemaal langs me heen.

Het gaat hier eigenlijk hartstikke goed. We hebben het goed naar onze zin. Vanaf morgen begin ik een nieuw avontuur op de POD, waar het precies voor staat weet ik eigenlijk niet maar het komt neer op de eerste/spoedeisende hulp. Ik ben benieuwd wat ik daar ga beleven. Ik hoop het jullie volgende week te kunnen vertellen!

Liefs