Week 4: ‘Ze vroeg of ik de vrouw wilde toucheren'
Blijf op de hoogte en volg Jolanda
16 Maart 2014 | Kenia, Sondu
Lieve lezers!
Dit is dan alweer week 4 van onze stage. Morgen, 17 maart, zitten we hier precies een maand. En ik kan wel zeggen dat ik zeker nog niet terug naar huis wil.
Deze week zijn de werkzaamheden in het ziekenhuis weer gewoon doorgegaan. Mijn laatste weekje op de mannen afdeling.
Ik schreef vorige week over de gevechten die vorig weekend hadden plaatsgevonden in Sondu. Maandag op de afdeling aangekomen lag er een gewonde man ten gevolgen van die gevechten. Geraakt door een pijl. Een van mijn vriendinnen die ik het verhaal vertelde zij heel terecht: Je kunt je toch niet voorstellen dat er mannen met pijl en boog bij de brug van Nijkerk (Zeewolde) elkaar staan af te schieten? Nee, dat kan ik me inderdaad niet voorstellen!
De gevechten belemmerde ons deze week in het doen van boodschappen. We wilden boodschappen doen maar we hoorde dat ze onderaan de berg waar Sondu ligt weer aan het vechten waren. We zijn maar zo verstandig geweest om ‘thuis’ te blijven. Inmiddels is de rust weer wedergekeerd in Sondu.
Constant blijf ik me maar weer verbazen over de dingen die we zien. Ik heb het idee dat ik me nu eindelijk een beetje aan het beseffen ben wat we zien en doen. Maar tegelijkertijd blijft het voelen alsof ik in een soort gekke droom leef.
Een van de ochtenden deze week werd ik van mijn afdeling gehaald door mijn collega student verpleegkundige. Er iemand lag te bevallen op de kraamafdeling. De meiden wisten dat ik dat wel wou zien.
Toen ik de kraamkamer inliep stonden zo’n 12 nieuwsgierige studenten om het meisje heen die aan het bevallen was. Bij binnenkomst kreeg ik gelijk een pakketje met steriele handschoenen in m’n hand gedrukt of ik de vrouw wel even wou toucheren (als grapje). Ik keek met een verschrikt gezicht en zij dat ik dat niet wou. Iedereen lach helemaal dubbel terwijl die vrouw daar te creperen van de pijn. Ik kreeg bijna plaatsvervangende schaamte. De bevalling verliep verder gelukkig voorspoedig. Nadat de vrouw ook bevallen is van de placenta gaat de verpleegkundige die de bevalling had geleid nog even uitgebreid uitleggen hoe en waar je moet opletten bij de placenta. Niks geen aandacht voor de net bevallen vrouw of de baby. Ik heb met verbazing staan kijken. Als je hier bevalt moet je geen mietje zijn (dat zijn vrouwen sowieso niet hoor). Maar hier gaat het er wel ff wat anders aan toe dan in NL denk ik. De verpleegkundige liep hard tegen de vrouw te schreeuwen dat ze wel even wat harder mocht persen. Ze stelde zich aan volgens de verpleegkundige.
Wat een belevenis!
Dezelfde dag als de bevalling belandden we ook in het mortuarium. Waar we een paar uur eerder nog nieuw leven geboren hadden zien worden, zagen we nu heel wat anders..
Wat we daar gezien hebben leek op iets wat je in een horrorfilm ziet. Een vrieskist vol met overleden mensen. Het had een soort tweede wereld oorlog barak achtig idee. Het deed me ook denken aan de vele slaven die naast en onder elkaar lagen in de VOC schepen. (vanuit de plaatsjes vanuit m’n geschiedenisboeken).
We zijn maar niet te lang binnen geweest. Eenmaal buiten stonden we even 2 minuten bij te komen van het geen wat we nu weer gezien hadden.
Gelukkig lukt het ons wel goed om dit soort beelden van ons af te zetten.
Deze week hebben we helaas afscheid moeten nemen van onze Duitse vrienden. Dit vonden we erg jammer. Ik denk dat we ze hard gaan missen. We hebben nog een leuke laatste avond met ze gehad waar we heerlijk eigen gemaakte patat met Nederlandse mayo hebben gegeten. Voor mij een waar feestmaal. Ook hebben we deze week broodje hamburger gegeten en maakte we vandaag pannenkoeken. Wat een genot. Soms zeg ik wel eens tegen Lisa dat ik honger heb. Dan zegt zei “nee, dat hebben de kinderen in Afrika, Jolanda’. ‘Maar dat ben ik nu toch ook Lies?’. Zo lollen we een beetje. Maar we hebben echt niks te klagen hoor :).
Ook deze keer wil ik jullie weer bedanken voor je reacties. Ik blijf het gewoon zeggen. Het is zo fijn dat je weet dat er mensen thuis zijn die je volgen en je steunen. Dat doet ons beide echt heel erg goed!
Tot volgende week.
Liefs, Jolanda.
Dit is dan alweer week 4 van onze stage. Morgen, 17 maart, zitten we hier precies een maand. En ik kan wel zeggen dat ik zeker nog niet terug naar huis wil.
Deze week zijn de werkzaamheden in het ziekenhuis weer gewoon doorgegaan. Mijn laatste weekje op de mannen afdeling.
Ik schreef vorige week over de gevechten die vorig weekend hadden plaatsgevonden in Sondu. Maandag op de afdeling aangekomen lag er een gewonde man ten gevolgen van die gevechten. Geraakt door een pijl. Een van mijn vriendinnen die ik het verhaal vertelde zij heel terecht: Je kunt je toch niet voorstellen dat er mannen met pijl en boog bij de brug van Nijkerk (Zeewolde) elkaar staan af te schieten? Nee, dat kan ik me inderdaad niet voorstellen!
De gevechten belemmerde ons deze week in het doen van boodschappen. We wilden boodschappen doen maar we hoorde dat ze onderaan de berg waar Sondu ligt weer aan het vechten waren. We zijn maar zo verstandig geweest om ‘thuis’ te blijven. Inmiddels is de rust weer wedergekeerd in Sondu.
Constant blijf ik me maar weer verbazen over de dingen die we zien. Ik heb het idee dat ik me nu eindelijk een beetje aan het beseffen ben wat we zien en doen. Maar tegelijkertijd blijft het voelen alsof ik in een soort gekke droom leef.
Een van de ochtenden deze week werd ik van mijn afdeling gehaald door mijn collega student verpleegkundige. Er iemand lag te bevallen op de kraamafdeling. De meiden wisten dat ik dat wel wou zien.
Toen ik de kraamkamer inliep stonden zo’n 12 nieuwsgierige studenten om het meisje heen die aan het bevallen was. Bij binnenkomst kreeg ik gelijk een pakketje met steriele handschoenen in m’n hand gedrukt of ik de vrouw wel even wou toucheren (als grapje). Ik keek met een verschrikt gezicht en zij dat ik dat niet wou. Iedereen lach helemaal dubbel terwijl die vrouw daar te creperen van de pijn. Ik kreeg bijna plaatsvervangende schaamte. De bevalling verliep verder gelukkig voorspoedig. Nadat de vrouw ook bevallen is van de placenta gaat de verpleegkundige die de bevalling had geleid nog even uitgebreid uitleggen hoe en waar je moet opletten bij de placenta. Niks geen aandacht voor de net bevallen vrouw of de baby. Ik heb met verbazing staan kijken. Als je hier bevalt moet je geen mietje zijn (dat zijn vrouwen sowieso niet hoor). Maar hier gaat het er wel ff wat anders aan toe dan in NL denk ik. De verpleegkundige liep hard tegen de vrouw te schreeuwen dat ze wel even wat harder mocht persen. Ze stelde zich aan volgens de verpleegkundige.
Wat een belevenis!
Dezelfde dag als de bevalling belandden we ook in het mortuarium. Waar we een paar uur eerder nog nieuw leven geboren hadden zien worden, zagen we nu heel wat anders..
Wat we daar gezien hebben leek op iets wat je in een horrorfilm ziet. Een vrieskist vol met overleden mensen. Het had een soort tweede wereld oorlog barak achtig idee. Het deed me ook denken aan de vele slaven die naast en onder elkaar lagen in de VOC schepen. (vanuit de plaatsjes vanuit m’n geschiedenisboeken).
We zijn maar niet te lang binnen geweest. Eenmaal buiten stonden we even 2 minuten bij te komen van het geen wat we nu weer gezien hadden.
Gelukkig lukt het ons wel goed om dit soort beelden van ons af te zetten.
Deze week hebben we helaas afscheid moeten nemen van onze Duitse vrienden. Dit vonden we erg jammer. Ik denk dat we ze hard gaan missen. We hebben nog een leuke laatste avond met ze gehad waar we heerlijk eigen gemaakte patat met Nederlandse mayo hebben gegeten. Voor mij een waar feestmaal. Ook hebben we deze week broodje hamburger gegeten en maakte we vandaag pannenkoeken. Wat een genot. Soms zeg ik wel eens tegen Lisa dat ik honger heb. Dan zegt zei “nee, dat hebben de kinderen in Afrika, Jolanda’. ‘Maar dat ben ik nu toch ook Lies?’. Zo lollen we een beetje. Maar we hebben echt niks te klagen hoor :).
Ook deze keer wil ik jullie weer bedanken voor je reacties. Ik blijf het gewoon zeggen. Het is zo fijn dat je weet dat er mensen thuis zijn die je volgen en je steunen. Dat doet ons beide echt heel erg goed!
Tot volgende week.
Liefs, Jolanda.
-
16 Maart 2014 - 19:56
Wouter Stuif:
Hee Yo'tje,
Tof om je verhalen te lezen.
Petje af, ik vind je cool!
Succes daar hè! Geniet van alle indrukken!
Groeten, W -
16 Maart 2014 - 22:48
Daan:
Heerlijk om je verslagen te lezen, zo lijkt t net of ik er ook n beetje bij ben. Geniet en verwonder! Liefs, Daan -
16 Maart 2014 - 23:20
Gerdy Dijksterhuis:
Hallo Jolanda,
Leuk weer om te lezen, heel veel plezier weer de komende week.
-
17 Maart 2014 - 07:26
Thomas Elbertsen :
He Jo,
Erg leuk om jullie verhalen iedere week te lezen!
Heel herkenbaar allemaal ;)
Geniet er van!! -
17 Maart 2014 - 08:07
Annelies:
Wat een belevenissen weer.....waar ga je deze week werken....?
Gisteravond gezellig avondje gehad met Lisa haar ouders :-)...
Liefs xxx
-
17 Maart 2014 - 09:43
Josina:
Erg leuk om jullie belevenissen te lezen!
-
17 Maart 2014 - 12:31
Janiek:
Wat gaaf om jullie verhalen te lezen en wat kan je veel dingen zien! Dat lijkt me heel erg gaaf ;).
Geniet ervan :) -
20 Maart 2014 - 11:30
Marleen:
Leuk om je belevenissen te lezen. Dood en leven liggen in Afrika heel dicht bij elkaar. Groetjes van ons.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
