Week 8: ‘This is Africa, so just do it!

Een ontbijt op bed, daar begon deze week mee. Maandagochtend verraste Lisa mij hiermee omdat het toch echt mijn verjaardag was. Een dag waar ik zelf een beetje tegenop zag. Mijn verjaardag vind ik sowieso nooit echt leuk maar hij was nu ook nog specialer omdat ik zo ver van huis ben. Mede door alle berichtjes die ik van vele van jullie heb gekregen, voelde ik me toch nog een beetje jarig. Heel erg bedankt daarvoor!

De rest van de week hebben we gewoon lekker gewerkt. Op de kraam is het altijd maar weer afwachten wat er gaat gebeuren. De week begon eigenlijk heel erg rustig. Ik heb een heel aantal uren gespendeerd op een stoel. Nu vermaak ik me ik wel prima. We maken steeds meer contact met onze collega’s en vaak staan we buiten op het ziekenhuis terrein flink te lachen met hen als er niet zoveel werk te doen is.
Het is zelfs zo gezellig dat Lisa en ik donderdagavond ’s avonds maar weer naar de afdeling gingen. We verraste de nachtzuster met een zak chips. Ik denk dat ik nog nooit iemand zo blij heb zien worden van een zak chips. We zaten die avond gezellig te kletsen in de zusterpost met 2 collega’s toen zij lieten vielen dat ze wel erg dorst hadden. Er was op het gehele terrein geen kraan te vinden waar stromend water uit kwam en de putten waren ook leeg. De woorden ’hakuna maji’ (geen water) vallen hier nog steeds regelmatig.
Lisa is snel naar ons huisje gelopen om 2 flesjes water te halen voor die collega’s. Zelfs de mensen met wie je dagelijks samenwerkt kunnen zichzelf niet voorzien van een van de eerste levensbehoefte. De keiharde waarheid kwam weer even naar boven.

Nu ben ik zelf ook 2 keer naar de put geweest om er water uit te halen. Ook uit onze kraan stroomt regelmatig geen water.
De mensen op het terrein keken wel even gek toen de’ mzungu’ (blanke) met wat bakken aan kwam om die te vullen met water.
Het weerhield me er natuurlijk niet van om deze ook gewoon te vullen. Full Africa experience zullen we maar zeggen. 2 minuten nadat ik thuis was van het putten kwam een van onze begeleiders al aan de deur; ‘Zag ik nou een van jullie water putten?’. ‘Ja, dat was ik’.
‘Daar gaan we gelijk verandering in brengen, ik zal zorgen dat jullie kraan het weer doet’. Terwijl ik nog probeerde tegen te sputteren deed binnen 5 minuten onze kraam het weer. Ik schaamde me dood.. Onze collega’s kunnen niet eens normaal drinken maar als het moet kan de kraan voor de ‘mzungu’ zo gemaakt worden..

Vrijdag begon het werk voor mij pas echt weer. Ik werkte met Esther, moederoverste van de kraamafdeling. Zij leert mij veel. Zo kan ik bijvoorbeeld nu met en plastic (pinard) stethoscoop -die ik herkende van mijn poppenspeelgoed van vroeger- de hartslag van de baby in de buik beluisteren.

Esther is een flinke tante die ook wel weet hoe ze de moeders moet toespreken. Er lag bijvoorbeeld een moeder op de afdeling die haar baby in de buik had verloren omdat ze zwart gif had gedronken. Weer van zo’n rare medicijnman. Nou werd het haar wel even duidelijk gemaakt dat ze dat dus niet meer moest doen. ‘The only black things you drink are coffee or cola, you understand?!’ De hele afdeling kon meegenieten en lachen van de woorden die moederoverste uitsprak.
Ook zit Esther veel te geinen over wanneer ik nog een keer mijn eigen bevalling ga leiden. ‘Receiving the baby’ is hoe ze dat noemen. Nu zit ik daar altijd een beetje om te lachen en zeg ik dat toch helemaal niet weet hoe dat moet.
Maar toch werd ik lekker in het diepe gegooid..

Vrijdag kwam er een spoedje binnen. Een moeder die al 3 dagen weeën had, doodmoe was en maar geen volledige ontsluiting kreeg. Er moest dus iets gebeuren.. Helaas was de arts van mening dat we nog wel even konden wachten. Een uur heeft het meisje liggen schreeuwen dat ze dood ging, het niet meer volhield en dat ze een keizersnede wilde. Ik heb haar maar een beetje bijgestaan en over haar rug een buik lopen wrijven om de pijn iets te verlichten. Na een uur besloot de arts dan toch eindelijk dat het kind ter wereld moest komen met een keizersnede. Ik bracht de moeder naar de O.K., kleedde me om en liep de O.K. in.
Toen stond ik daar.. Alleen met de anesthesist, de arts en de arts-assistent. Ik was in de veronderstelling dat mijn collega Esther er aan zou komen de baby te ‘receiven’ maar dat was dus niet het geval.
Ik vroeg de arts ‘Who is going to receive the baby? I can’t do it..’ ‘Jolanda, this is Africa, so you are going to do it’.
De buik van de moeder werd opengesneden en daar stond ik dan met m’n doekje, klaar om de baby op te vangen voor als die uit de buik zou zijn gehaald. Omdat ik gelukkig wel een paar keer had gezien hoe de verpleegkundige dit deed, had ik enig idee wat ik moest doen. Maar ik stond hem toch wel behoorlijk te knijpen. Ik dacht ‘oh, als de baby maar huilt, als het maar huilt’. Anders zou het nog een gekke toestand worden met reanimeren etc. Gelukkig huilde de baby.. Ik ving het op, hield het op de kop en klopte nog paar keer op het ruggetje, maakte het schoon en knipte op goed geluk (geen idee waar ik op moet letten) de navelstreng door. Ik had die ochtend op eigen kracht mijn eerste baby ‘received’. Ik bracht het naar de afdeling en legde het onder de warme lamp toen de volgende moeder werd binnen gebracht. Nog een keizersnede..
Terwijl ik Esther nog verontwaardigd had gevraagd waar ze nou was (koffie drinken) zei ze ’Oh, nou dan kun je nu de tweede keizersnede ook wel doen’.
Ik haalde Lisa van haar afdeling en samen zijn we de O.K. ingegaan om de tweede baby maar weer op te vangen. Wat een belevenis..
Stonden we daar als een soort super nurses dingen te doen waarvan we eigenlijk geen flauw idee hadden of we het wel goed deden. Dezelfde procedure als bij de eerste baby volgde en ook deze baby was helemaal gezond. De baby naar de afdeling gebracht en daar konden we weer… De derde keizersnede. Dit keer stond Lisa met haar doekje klaar om de 3e baby op te vangen en ja, ook deze baby kwam helemaal gezond ter wereld. Wat een mooie ervaring konden we weer op ons lijstje erbij zetten.

’s Avonds zijn Lies en ik nog even naar de afdeling gegaan om te kijken of alles nog goed ging met de moeders en de baby’s die wij die dag hadden geholpen. Dit was gelukkig het geval. Met een gerust hart zijn we lekker gaan slapen die avond.

Het weekend startte en wij zijn lekker gaan ontspannen. Zaterdagavond werden we samen met wat andere collega’s uitgenodigd door
een van de dokters. Daar aangekomen was het wel duidelijk dat een dokter iets meer heeft te besteden dan de gemiddelde Keniaan. Een asociaal grote TV werd aangezet en de muziek kwam zo luid uit het home cinema set dat het te hard was om en gesprek te voeren. De dokter bleef ook gewoon lekker liggen op de bank terwijl die zijn gasten nog net wel wat te drinken inschonk. Daar zaten we dan.. Uiteindelijk hebben we een gezellige vond gehad maar dokters, ja, die zijn autoritair..

Vandaag is het zondag en doen we de dingen die we eigenlijk altijd doen. Wasje draaien, muziekje luisteren, boekje lezen.. Morgen weer aan de bak, voor de derde week op de kraam. Omdat ik het toch wel erg naar mijn zin heb daar.
Over precies 2 maanden zijn we alweer thuis besefte we ons vandaag. Wat gaat de tijd hier mega snel. Ik mis Nederland soms maar ik moet er niet aan denken om nu al terug te moeten. Voorlopig zitten wij hier nog heel goed op onze plek!

Tot volgende week! Liefs.