Week 3: Diner bij kaarslicht
Blijf op de hoogte en volg Jolanda
09 Maart 2014 | Kenia, Sondu
Lieve mensen,
Totaal inspiratieloos begin ik deze blog om jullie een beetje idee te geven van wat ik uitspook. Ik hoop dat het verhaal overkomt ;).
We hebben deze week met name gevuld met het werk op onze afdelingen met uitzondering van 1 dag. Die dag, woensdag, zijn we voor de laatste keer met geweest naar een school met je raadt het al.. Onze Duitse tandartsen.
Afgelopen weekend hebben we ons overgegeven aan de luxe, we spendeerde 2 nachten in een hotel waar we konden zwemmen en douchen.
We konden onszelf dit wel permitteren vonden we. Deze week werden de gebreken van het huisje ons weer duidelijk toen halverwege het koken de stroom uitviel. Lisa dacht dat ze blind was geworden maar ik vertelde haar dat het de stroom was. Met bijschijnen van een zaklamp hebben we het eten afgemaakt en hebben we dit zeer romantisch bij kaarslicht opgegeten. 2 uurtjes later deed de stroom het gelukkig weer.
Het werken op de afdeling was deze week omschakelen. We draaien diensten van half 8 tot half 5 en het weer is warm. Je werkt in een omgeving waar het toch wel zo’n 25 graden is denk ik. Dat is voor mij wel even wennen. Deze week deed ik m’n best om het half Engels/half Swahili te ontcijferen en daarnaast nog mee te draaien in het team. Het hele ziekenhuiswereldje is nieuw voor mij en dan moet dat ook nog in een ander klimaat en met een andere taal. Leuke uitdaging! Aan het einde van de week kende ik de routine van de afdeling al aardig goed en lukt het beter om mee te draaien. Alleen de communicatie blijft soms wel lastig. Maar als je maar blijft vragen en vragen kom je er vaak wel uit. Ik heb veel kunnen doen deze week aan mijn verpleegtechnische handelingen. Ik moest gelijk aan de bak met het zetten van infusen, het delen van medicatie (in sommige gevallen moet je eerst Chinees ontcijferen voordat je weet wat je de patiënt echt moet geven) en er werd gevraagd of ik even wat diepe hechtingen wou verwijderen. Dat laatste heb ik nog maar even geskipt.
We worden in het ziekenhuis geconfronteerd met veel jonge zieke mensen. Jongens van 30 die met TBC en hersenvliesontsteking op de afdeling liggen en waarvan mij verteld wordt dat deze het niet zullen halen.
Toen ik deze week met een van mijn collegae buiten liep hoorde wij hard geschreeuw en gehuil van een vrouw. Mijn collega vertelde dat er een 7 maand oude baby was overleden. Ik vroeg om wat meer informatie en mijn collega vroeg of ik anders even wilde kijken op die afdeling. Ik zei beleefd ‘nee dat hoeft niet, ik vind dat erg zielig’. Later bleek toen ik Lisa ophaalde van de afdeling dat zij het overlijden van de baby van heel dichtbij had meegemaakt.
Zo word je geconfronteerd met het al jong overlijden van mensen die het in NL heel waarschijnlijk gewoon hadden overleefd.
Om relaxt van de week te kunnen bijkomen zijn we van vrijdag tot vanmiddag in een hotel geweest in Kisumu. Hier hebben we van genoten. Lekker gegeten, gedoucht en flink verbrand! Toch kende ik ook wel wat heimwee momentjes. Doordeweeks heb je weinig tijd om aan thuis te denken (sorry pap & mam) maar in het weekend heb ik soms m’n momenten.
Op de terugweg vanmiddag van het hotel naar het ziekenhuis kregen we halverwege even de zenuwen.
Al het hele weekend is er onrust in Sondu, het plaatsje wat 5km van het ziekenhuis vandaan ligt. De weg van Sondu naar Kisumu is een weg die de grens is tussen 2 stammen (ik bespaar jullie de namen). Een hele tijd was het rustig maar een paar weken geleden en dit weekend weer heeft de ene stam een koe gestolen van de andere stam (logisch toch?). Het gevolg is dat de persoon die de koe gestolen heeft zonder pardon wordt neergeknald door de andere stam. Zo begin je dus een opstandje. Een paar weken geleden koste dit het leven van een paar onschuldige mensen. Dit weekend koste het 2 mensenlevens en aardig wat gewonden. Wat wij zagen vanmiddag toen we op die weg (de grens) reden waren mannen met wapens; pijl & boog (ik dacht dat dat alleen nog maar in films bestond), slingerkogels, en een enkele met een geweer. Het was gelukkig nog daglicht dus onze chauffeur vertelde dat er dan niet zoveel zou gebeuren. Gelukkig maar want ik kneep m heel fftjes. Verder zijn we op het gebied van het ziekenhuis geheel veilig hoor :).
Thuis aangekomen stond er nog een klus op ons te wachten. Het nieuwe guesthouse was af dus of we onze spullen nog even wouden verkassen naar 2 deuren verderop. Dit hebben we nog even gedaan. We hebben nu een iets mooiere plek. Een echte tegelvloer en een douche die stroomt! Dat is echt een fijne meevaller. Foto’s volgen nog.
Bedankt weer voor jullie reacties en tot volgende week!
Liefs.
Totaal inspiratieloos begin ik deze blog om jullie een beetje idee te geven van wat ik uitspook. Ik hoop dat het verhaal overkomt ;).
We hebben deze week met name gevuld met het werk op onze afdelingen met uitzondering van 1 dag. Die dag, woensdag, zijn we voor de laatste keer met geweest naar een school met je raadt het al.. Onze Duitse tandartsen.
Afgelopen weekend hebben we ons overgegeven aan de luxe, we spendeerde 2 nachten in een hotel waar we konden zwemmen en douchen.
We konden onszelf dit wel permitteren vonden we. Deze week werden de gebreken van het huisje ons weer duidelijk toen halverwege het koken de stroom uitviel. Lisa dacht dat ze blind was geworden maar ik vertelde haar dat het de stroom was. Met bijschijnen van een zaklamp hebben we het eten afgemaakt en hebben we dit zeer romantisch bij kaarslicht opgegeten. 2 uurtjes later deed de stroom het gelukkig weer.
Het werken op de afdeling was deze week omschakelen. We draaien diensten van half 8 tot half 5 en het weer is warm. Je werkt in een omgeving waar het toch wel zo’n 25 graden is denk ik. Dat is voor mij wel even wennen. Deze week deed ik m’n best om het half Engels/half Swahili te ontcijferen en daarnaast nog mee te draaien in het team. Het hele ziekenhuiswereldje is nieuw voor mij en dan moet dat ook nog in een ander klimaat en met een andere taal. Leuke uitdaging! Aan het einde van de week kende ik de routine van de afdeling al aardig goed en lukt het beter om mee te draaien. Alleen de communicatie blijft soms wel lastig. Maar als je maar blijft vragen en vragen kom je er vaak wel uit. Ik heb veel kunnen doen deze week aan mijn verpleegtechnische handelingen. Ik moest gelijk aan de bak met het zetten van infusen, het delen van medicatie (in sommige gevallen moet je eerst Chinees ontcijferen voordat je weet wat je de patiënt echt moet geven) en er werd gevraagd of ik even wat diepe hechtingen wou verwijderen. Dat laatste heb ik nog maar even geskipt.
We worden in het ziekenhuis geconfronteerd met veel jonge zieke mensen. Jongens van 30 die met TBC en hersenvliesontsteking op de afdeling liggen en waarvan mij verteld wordt dat deze het niet zullen halen.
Toen ik deze week met een van mijn collegae buiten liep hoorde wij hard geschreeuw en gehuil van een vrouw. Mijn collega vertelde dat er een 7 maand oude baby was overleden. Ik vroeg om wat meer informatie en mijn collega vroeg of ik anders even wilde kijken op die afdeling. Ik zei beleefd ‘nee dat hoeft niet, ik vind dat erg zielig’. Later bleek toen ik Lisa ophaalde van de afdeling dat zij het overlijden van de baby van heel dichtbij had meegemaakt.
Zo word je geconfronteerd met het al jong overlijden van mensen die het in NL heel waarschijnlijk gewoon hadden overleefd.
Om relaxt van de week te kunnen bijkomen zijn we van vrijdag tot vanmiddag in een hotel geweest in Kisumu. Hier hebben we van genoten. Lekker gegeten, gedoucht en flink verbrand! Toch kende ik ook wel wat heimwee momentjes. Doordeweeks heb je weinig tijd om aan thuis te denken (sorry pap & mam) maar in het weekend heb ik soms m’n momenten.
Op de terugweg vanmiddag van het hotel naar het ziekenhuis kregen we halverwege even de zenuwen.
Al het hele weekend is er onrust in Sondu, het plaatsje wat 5km van het ziekenhuis vandaan ligt. De weg van Sondu naar Kisumu is een weg die de grens is tussen 2 stammen (ik bespaar jullie de namen). Een hele tijd was het rustig maar een paar weken geleden en dit weekend weer heeft de ene stam een koe gestolen van de andere stam (logisch toch?). Het gevolg is dat de persoon die de koe gestolen heeft zonder pardon wordt neergeknald door de andere stam. Zo begin je dus een opstandje. Een paar weken geleden koste dit het leven van een paar onschuldige mensen. Dit weekend koste het 2 mensenlevens en aardig wat gewonden. Wat wij zagen vanmiddag toen we op die weg (de grens) reden waren mannen met wapens; pijl & boog (ik dacht dat dat alleen nog maar in films bestond), slingerkogels, en een enkele met een geweer. Het was gelukkig nog daglicht dus onze chauffeur vertelde dat er dan niet zoveel zou gebeuren. Gelukkig maar want ik kneep m heel fftjes. Verder zijn we op het gebied van het ziekenhuis geheel veilig hoor :).
Thuis aangekomen stond er nog een klus op ons te wachten. Het nieuwe guesthouse was af dus of we onze spullen nog even wouden verkassen naar 2 deuren verderop. Dit hebben we nog even gedaan. We hebben nu een iets mooiere plek. Een echte tegelvloer en een douche die stroomt! Dat is echt een fijne meevaller. Foto’s volgen nog.
Bedankt weer voor jullie reacties en tot volgende week!
Liefs.
-
09 Maart 2014 - 23:33
Annelies:
Zo Jo, dat was me het weekje wel voor jullie! Heftige belevenissen... Hopelijk genoten van de afgelopen dagen ontspanning. Succes en sterkte weer deze week! Heerlijk dat jullie nu eindelijk een douche hebben!
Liefs van ons xxx -
10 Maart 2014 - 10:02
Annieta:
Hoi Jolanda,
wat leuk om je reisblog te volgen....compleet andere wereld daar. Genoeg "bestaat dit echt?" momentjes.
succes verder en enjoy! Liefs van ons. -
10 Maart 2014 - 12:58
Marleen:
Jullie beleven een heleboel heftige dingen.
Cultuurverschil is vaak enorm.
Be blessed!! -
10 Maart 2014 - 19:24
Ard:
Dat was weer een mooi/spannend verhaal jo. Veel succes deze week! -
11 Maart 2014 - 13:11
Alja:
Hoi Jolanda! Boeiend om te lezen, zeg! Heel veel sterkte hoor, met alle dingen die je meemaakt. Geniet van de mooie dingen en fijn dat jullie je zo nuttig kunnen maken :) Gods zegen gewenst. -
11 Maart 2014 - 18:13
Martina Den Otter:
Wat maak je veel mee! Sterkte en ook een zegen mogen zijn xx -
11 Maart 2014 - 22:34
Klaas En Marjo Koopmans:
Wat heftig allemaal. Gaaf dat we mee kunnen lezen, je beschrijft het mooi!!!!
Veel sterkte daar en Gods zegen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
